Zeven leugens van Elizabeth Kay vertelt het verhaal van de vriendinnen Jane en Marnie, die al sinds de middelbare school onafscheidelijk zijn. Voor de fans van BA Paris en Liane Moriarty.
Jane en Marnie hebben veel met elkaar gemeen. Beiden worden ze verliefd en zijn ze voor hun dertigste gelukkig getrouwd. Maar Jane heeft Marnies echtgenoot nooit gemogen. Ze vond hem altijd zo grof en arrogant. Alsof hij zich een god waande, onsterfelijk. Wat achteraf gezien ironisch is natuurlijk. Want als Jane al die leugens niet had verteld, zou de man van haar hartsvriendin nu misschien nog geleefd hebben.
Zeven leugens gaat over oude, complexe vriendschappen, obsessieve liefde en de niet-aflatende pijn van rouw. Jane is geen onbetrouwbare verteller, ze vertelt de waarheid. Haar waarheid.
De vraag is: geloof je haar?
Zeven leugens is geen boek waar ik makkelijk doorheen vloog, hoewel hij wel erg interessant is. Wel heb ik er erg van genoten!
In een soort dagboekstijl leer je Jane kennen en al snel is het duidelijk dat ze een obsessie heeft met haar beste vriendin Marnie. Je leest het een soort van uit Jane’s gedachten en het lijkt alsof ze tegen je praat. Het verhaal is zo reëel uitgewerkt dat het je niet zou verbazen dat dit waar gebeurd is. De gebeurtenissen worden niet mooier gemaakt dan het is, maar de personages ook niet. Het plot is niet voorspelbaar en met kleine verrasmomentjes weet Elisabeth Kay het spannend te houden. De verhaallijn komt vlot op gang, je schiet een beetje heen en weer tussen het heden en het verleden. Al snel kom je erachter dat er iets is gebeurd en door de hoofdstukken heen word er steeds meer duidelijk. De opbouw van het boek vind ik interessant, het wordt daadwerkelijk ook in zeven leugens verteld. Elk stuk draait om een leugen wat ik heel leuk verzonnen vind, zeker met de titel die matcht! Wat ik ook leuk vind is dat het boek geschreven is vanuit de dader, een keer niet vanuit de detective of het slachtoffer. Je leert de echte Jane kennen, niet een mooiere versie en dat vind ik erg leuk.
De schrijfstijl van Elizabeth Kay is vlot, ze weet je interesse te wekken en deze vast te houden tot het einde. Door het einde open te houden zorgt ze ervoor dat je zelfs na afloop nog vragen hebt. Ik vind het mooi hoe ze Jane heeft neergezet en haar hersenspinsels heeft uitgewerkt. De emotie ontbreekt in dit verhaal, maar ik heb ook niet het idee dat Jane zelf veel emotie voelt. De personages zijn verder vlak, ze komen voorbij maar ze worden niet tot leven gewekt wat ik jammer vind. Als er meer tijd in had gezeten om de personages wat meer diepgang te geven dan was het verhaal beter geweest. Niet dat het slecht is, dat zeker niet.
De personages in dit boek weten mij niet te raken of te overdonderen. Jane is een ingewikkeld personage. Je ziet heel veel verschillende kanten van haar waardoor je haar niet echt kan peilen. Ze maakt het allemaal niet mooier dan het is en ze is behoorlijk creepy. Ik vind haar verder wel reëel uitgewerkt, omdat je vanuit haar leest krijg je wel een uniek kijkje in haar hoofd. Het past bij het verhaal. Marnie vind ik niet bijzonder, ondanks de obsessie van Jane. Je ziet haar door de ogen van Jane maar verder is ze redelijk vlak. Ik zie niet in waarom ze zo belangrijk is voor Jane.
Zeven leugens is niet helemaal mijn boek, ik werd niet meegesleurd in het verhaal en soms waren stukken een beetje langdradig. Wel vind ik het verhaal goed en interessant uitgewerkt. Of ik Jane geloof? Zeker wel, maar het voelt niet alsof dit daadwerkelijk ook het einde gaat zijn. Het krijgt van mij ⭐️⭐️⭐️/5 sterren.
Ik wil Ambo Anthos bedanken voor het recensie-exemplaar. Dit heeft verder mijn mening niet bëinvloed!
